Michio

Nigdy nie lubiłem opisywać swojego charakteru. Dlaczego? Otóż jest on tak mocno pokręcony, że głowa mała. Dane mi było przeżyć tyle zlotów i upadków, a przecież każdy z nich odcisnął na mojej osobowości mocne brzemię. Zapewne stąd bierze się moja niechęć do tego podpunktu. Wiem jednak, że jest on konieczny zatem powolutku, bez zbędnego pośpiechu ukarzę wam swoje wnętrze. Na samym starce pragnę zaznaczyć, że w gruncie rzezy można mnie zakwalifikować do tak zwanych pozytywnych duszyczek. Wiem, że po przeczytaniu dalszej zawartości nasuną wam się co do tego wątpliwości, jednakże zaufajcie mi. Kiedy byłem małym chłopcem, moja mama była dla mnie bardzo ważna. Łączyła mnie z nią bardzo mocna więź, przez co śmiało można stwierdzić, że rodzina jest dla mnie tak ważna, jak tlen dla wszelkiego stworzenia. Zawsze byłem radosny, nawet pomimo licznych niedogodności. Była dla mnie taką jakby iskierką. Niestety nagle gdzieś zniknęła. Ślad po niej zaginął. Załamałem się. Od tego momentu zaczęły się schody. Przeszedłem ogromną zmianę. Mianowicie zamknąłem się w sobie. Odsunąłem się od innych rówieśników. Byłem takim jakby odludkiem. Jedynie pełno mnie było w obliczu jakiś awantur, bijatyk i innych zatargów, które podchodzą pod złamanie prawa. Tak wiem, stoczyłem się na samo dno. Wtedy uważałem, że taki obrót spraw jest dla mnie najlepszy. Poprzez wybryki zwracałem na siebie uwagę innych. Ostatecznie jednak trafiłem do centrum szkoleniowego, a tam każdy dzień był bardzo trudny. Można powiedzieć, że tam dopiero otrzymałem solidną lekcję życia. Musiałem mocno kombinować, aby nie dostać będzków. Walczyłem wręcz na śmierć i życie. Słabi nie mają tam racji bytu. Mój charakter trochę się bardziej wyostrzył. Stałem się odważniejszy, bezwzględny, konsekwentny oraz przebiegły. Dodatkowo dane mi było dołączyć do kółka sztuk walki, gdzie przyswoiłem wartości moralne, które zapewne chciałaby nauczyć mnie moja matka. Zacząłem doceniać każdą chwilę, gdyż życie mamy tylko jedno. Otworzyłem się na innych, lecz nie potrafiłem w stu procentach zaufać im. Obawiałem się, że ponownie zostanę zraniony. Nawet postanowiłem pomagać słabszym, aby ci nie musieli podzielać tego, co ja przeszedłem. Wpojono mi, że nauka popłaca, toteż i w szkole moje wyniki się poprawiły. Nadal kontynuowałem treningi, przez co coraz lepiej panowałem nad własnym ciałem i umysłem. Walka stanowiła dla mnie naturalny element prostego bytu. W późniejszym okresie przeniosłem się do Zwiadowców. Jako nastolatek stanąłem się innym człowiekiem, chodź dawne cechy nadal gdzieś pozostały. Byłem uparty i zapalczywy. Miałem silną wolę, chodź bywałem impulsywny. Na ogół na mojej twarzy gościło groźne spojrzenie. Byłem szczery do bólu i porywczy. Czasami okazywałem uczucia i empatię wobec innych. Teraz aspekt związany z walką, która wielokrotnie już się przewijała w tym podpunkcie. Kiedy dochodziło do pojedynków często kpiłem i znieważałem swoich przeciwników, w celu ich sprowokowania. Byłem nawet zdolny do zaatakowania bez jakiegokolwiek ostrzeżenia. Niemniej żywiłem szacunek do pokonanych wrogów. Miałem silne pragnienie, aby wygrać swoje walki i osiągnąć to w taki sposób jaki uważałem za słuszny. Non stop starałem się poprawić swe umiejętności i technikę, ponieważ za wszelką cenę chciałem "wyplewić" z naszej ziemmi tych tytanów, do których pałam ogromną nienawiścią.

Przyszedłem na świat drugiego kwietnia na obszarze należącego do Muru Maria. Byłem jedynym dzieckiem Anny, która w późniejszym dzieciństwie zaginęła w bardzo tajemniczych okolicznościach. Moja mam z tego co do tej pory pamiętam była troskliwą, ciepłą, pomocną i uprzejmą kobietą. Cieszyła się wśród sąsiadów bardzo dobrą opinią, wręcz Ci uwielbiali ją. Teraz, na przestrzeni lat domyśliłem się, dlaczego nigdy więcej nie było mi dane spojrzeć na rozpromienioną twarz Anny.
W pamiętnym roku 845 nie było mnie w domu, ponieważ zostałem zaproszony do serdecznego kolegi na jego urodziny. Moja mama musiała wówczas zostać w domu, gdyż ostatnimi czasy chorowała. Podczas uroczystej uczty nikt nie domyślał się co czyha za murami, które przez wiele lat skutecznie nas chroniły. Nagle, donośne drżenie ziemi przerwało ucztę. Odruchowo wyszliśmy na zewnątrz i to co dane nam było ujrzeć spowodowało mimowolny paraliż. Patrząc na ogromnego tytana staliśmy w całkowitym bezruchu. Dosłownie po kilku sekundach na nasz obszar przedostały się dziesiątki tych tworów. Miałem już biegnąć w kierunku swego domostwa, lecz wtedy jeden ze strażników złapał mnie za rękę i począł przemieszczać w bezpieczną strefę. Moje tłumaczenia okazywały się bezskuteczne. Stwierdził on tylko, iż moja mama byłaby zła gdybym zginął. Na moich oczach wiele znajomych twarzy traciło życie. Gdybym mógł to na bank wymazałbym te widoki ze swej pamięci.
Jak się domyślacie bo buntowniczym okresie, który trwał kilka dobrych miesięcy trafiłem do wojska, gdzie bez długi okres przeszedłem solidna dawkę prawdziwego życia. Bezduszne treningi, żelazne zasady i surowa dyscyplina nauczyły mnie szanowania zwykłych drobiazgów. Zaczął nawet szanować fakt, że żyję i jeszcze mogę coś osiągnąć. Na samym początku wypadałem słabo w różnorakich testach, ale z czasem robiłem odpowiednie i widoczne postępy. To właśnie dzięki konsekwentnej postawie udało mi się ostatecznie dostać do grupy ZWIADOWCÓW!